معنی اُپرا در موسیقی کلاسیک

 

اپرا (Opera ) جمع کلمه لاتینی اپوس (Opus) به معنای «اثر» است و به این تغییر باید اپرا را به طور

تحت اللفظی به «آثار» ترجمه کرد.

اما اپرا به صورت کلمه مفرد مونث از آغاز قرن ۱۷ میلادی به نمایشی گفته می شد که به جای آواز

خوانده شود و این اصطلاح تاکنون برای اینگونه نمایش های آوازی از قرن ۱۴ میلادی به شیوه مادریگال و

ویلانلا توسط خوانندگان دوره گرد (تروبادور Troubadour) اجرا می شد.

اما اپرای واقعی به همت دوتن از اشراف ایتالیا، کنت باردی و دوک مانتوا به وجود آمد.

پیشروان اپرا وینچسو گالیله (۱۵۹۱ ۱۵۲۰) (Vincenzo Galilei) پدر گالیله، فیزیکدان بزرگ، جولیو کاچینی (۱۶۱۸ – ۱۵۵۰) (Giulio Caccini) و ژاکو پری Jacopo Peri) ۱۶۳۳ ۱۵۱۶) بودند.

کاچینی و پری هر دو از خوانندگان معروف عصر خود بودند و آنها به دعوت گالیله در تصنیف اولین آثار اپرایی شرکت کردند.

گالیله رساله ای در موسیقی به نام «مکالمه موسیقی قدیم و جدید» نوشته بود.

او در آثار نمایشی یونان قدیم سه حماسه یافته بود که به همراهی موسیقی اجرا می شد.

از آنجا نتیجه گرفت که تراژدی های یونانی به صورت رسیتاتیف یعنی کلامی که با موسیقی همراه می

شود، خوانده می شده. این نظریه مورد توجه گروه نوازندگانی که در دربار کنت باردی جمع شده بودند،

قرار گرفت.

کنت باردی برای احیای شیوه قدیم یونان که مورد توجه آن زمان بود موسیقیدانان را مامور کرد تا

نمایشی همراه موسیقی Dramma per Musica بسازند اما از آنجا که این گروه سه نفری هیچگونه نمونه

ای از تئاترهای یونانی در دست نداشتند تصور کردند که نمایش های قدیم تماماً به آواز خوانده می شده

است. در حالی که آواز یا ساز یا گفتار دسته جمعی فقط به طور فرعی در تئاتر اجرا می شده و ربطی به

مکالمه تئاتری نداشته است.

به این جهت گروه مامور به خیال تقلید از درام یونانی، اپرا را به وجود آوردند.

نخست، پری به کمک رینو چینی شاعر، متن یک داستان قدیمی یونانی را به نام «دافنه» تهیه کرد و به موسیقی درآورد.

این نمایش با استقبال زیاد مواجه شد طوری که در سال ۱۶۰۰ به مناسبت ازدواج هانری چهارم و ماریا دی مدیچی اپرای دیگری به او سفارش داده شد.

پری، داستان معروف «ارفه» را برای اپرای دوم خود انتخاب کرد که بار دیگر به نام «نوریدیچه» در فلورانس به روی صحنه آمد. نوریدیچه اپرایی بود به شیوه رسیتاتیف که در تمام مدت نمایش، لحن و بیان و مکالمه را از دست نمی داد.

دو سال بعد کاچینی درصدد برآمد همین داستان را به موسیقی درآورد.

اگرچه کار او به مراتب ضعیف تر

از پری بود اما برای نخستین بار «آریا» یعنی آواز اصلی اپرایی را در این نمایش به کار برد.

با این حال هیچ یک از این دو آهنگساز را موسس اپرا نمی دانند.

کسی که اپرا را به معنای واقعی بنیان گذاشت کلودیو مونت وردی (Claudio Monteverdi)، (۱۵۶۷- ۱۶۴۸) بود.

مونت وردی در ابتدا با تصنیف قطعات کثیری به شکل مادریگال شهرت یافته بود.

این شهرت باعث شد که دوک وینچنتسو گنزاگا (Vincenzo Gonzaga) او را به سمت رئیس ارکستر درباری برگزیند و به نوشتن یک اپرا تشویق کند.

اپرا از آغاز پیدایش، نمایش پرخرجی بود.

فقط اشراف بزرگ و ثروتمند استطاعت سفارش چنین کار گرانبهایی را داشتند و به همین علت نیز اجرای یک اپرا در درجه اول، نماینده قدرت و ثروت و شخصیت

فوق العاده کسی بود که آن را سفارش می داد.

اگر خانواده مدیچی در فلورانس قدرت نمایش اپرا را

داشتند برای خانواده گنزاگا در مانتورا نیز امکان داشت که چنین نمایشی را در مانتوا به روی صحنه

بیاورند.

به خصوص که دوک گنزاگا خود را نمایش اپرایی نوریدیچه در شب عروسی ماریادی مدیچی حضور

داشت و اهمیت اجرای این نمایش را درک کرده بود.

مونت وردی سومین کسی بود که داستان «ارفه و

اوریدیس» را به موسیقی درآورد اما این بار اثر، آزمایشی و تجربی نبود.

بلکه یک اپرای کامل بود که به نام «ارفئو» روی صحنه آمد (۱۶۰۷).

مونت وردی برای نوشتن این اپرا سال های متمادی مطالعه کرد.

در اپرای ارفئو تقریباً تمام اصول و قواعد اپرایی رعایت شده و از این حیث آن را اولین نمونه اپرای کلاسیک می دانند.

مقدمه اپرا با یک اورتور که توسط ارکستر نواخته می شود آغاز می گردد.

علاوه بر خواننده تنها در مواردی نیز آواز دو نفری و سه نفری و دسته جمعی نیز وجود دارد.

ارکستری که با خوانندگان همراهی می کرد در آن زمان ارکستر بزرگی شمرده می شد و شامل سازهای متنوع زهی، بادی و ضربی بود.

ارکستر اپرای پری ۴ ساز داشت اما ارکستر در اپرای مونت وردی به ۳۴ ساز رسید.

معنی اُپرا در موسیقی کلاسیک Opera

---